به نقل از «مهر»

از اضطراب زندگی به نقاشی‌هایم پناه می‌برم/ مواجهه تخیلی با طبیعت

تاریخ انتشار: ۱۴ شهریور ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۹۳۲۹۲۰

موسی ربانی که نمایشگاه نقاشی‌هایش با عنوان «آنجا بودن» در گالری استاد میر میران خانه هنرمندان ایران برپاست، در گفتگو با خبرنگار مهر درباره مجموعه آثار خود توضیح داد: این مجموعه به‌صورت کاملاً ذهنی شکل گرفته است و هیچ پیش‌طرح و اتودی برای آن نداشته‌ام. به‌صورت زنده هم از روی مدل و یا عکسی آن‌ها را نکشیده‌ام.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وقتی با خودم در یک کافه و یا محل کار خلوت می‌کنم، ناگهان خودم را در ذهنم، در جایی دور تصور می‌کنم و گویی لحظه‌ای که آن را نقاشی می‌کنم، از نزدیک می‌بینم. رنگ‌ها و هاشور هم چاشنی کارم می‌شود.

وی افزود: از آنجایی که در سفر به لند اسکیپ علاقه دارم و مسیر و جاده را بسیار نگاه می‌کنم، بالطبع تأثیر این موارد را هم در آثار به نمایش درآمده در این نمایشگاه می‌توان دید. آثاری که اینجا به نمایش درآمده با تکنیک ماژیک و مداد رنگی کشیده‌ام.

این هنرمند نقاش با تأکید بر اینکه الزاماً برای این آثار از یک فضای واقعی و طبیعی الهام نگرفته است، گفت: در عین حال فضای اطراف بدون تأثیر هم نیست. من خیلی شیفته لند اسکیپ، دوردست‌ها و خط افق هستم که در این آثار هم خیلی پررنگ دیده می‌شود. لحظه‌ای که دارم این صحنه‌ها را می‌کشم، خودم را در آن‌ها تصور می‌کنم. یکی از شاخصه‌هایی که در برخی از آثارم وجود دارد، فرم ساده و مکعبی یک خانه ابتدایی است که هرچند در و پنجره ندارد اما تبدیل به شاخصه برخی آثارم شده است.

ربانی بیان کرد: فکر می‌کنم گاهی اوقات استفاده از رنگ خام و سادگی، بدون پرداختن به جزئیات زیاد، می‌تواند کافی باشد و به حسی که می‌خواهم می‌رسم. گویی دیگر نیاز به جزئیاتی مانند سایه و اتفاقات به کار اضافه کنم. یکی از این تجربه‌ها این است که در شهری پر از استرس و اضطراب زندگی می‌کنیم و احساس می‌کنم راهی که می‌توانم خودم را از این اضطراب و تنش دور کنم، تصور جایی است که دوست دارم و این امکان از طریق کشیدن نقاشی یک صحنه برایم اتفاق می‌افتد.

وی درباره تأثیرپذیری از فضای طبیعی پیرامون خود هم اظهار کرد: برخی از نقاشی‌های من اینگونه است که به طبیعت می‌روم و منظره‌ای را که در روبه‌رویم وجود دارد، سعی می‌کنم نقاشی کنم. البته بازهم چیزهایی را که خودم دوست دارم از منظره حذف می‌کنم. البته سعی می‌کنیم به طبیعت آن منظره وفادار باشم و چیزهایی که احساس می‌کنم دارد اذیتم می‌کند، مثل حضور یک ماشین در طبیعت را از منظره حذف می‌کنم اما درباره آثار به نمایش درآمده در این نمایشگاه، فکر می‌کنم به‌صورت ناخودآگاه از آنچه در طبیعت دیده‌ام تأثیر گرفته‌ام. در مرحله‌ای که دارم فکر می‌کنم تا به‌صورت تخیلی منظره‌ای را بکشم، بازهم چیزهایی که دوست ندارم را حذف می‌کنم.

این هنرمند در پایان درباره واکنش مخاطبان به نمایشگاه خود نیز گفت: معمولاً برخوردهای مثبتی نسبت به آثار داشته‌اند و آن‌ها را دوست دارند. علتش هم می‌تواند استفاده از رنگ‌ها باشد. حس می‌کنم مخاطب جاهایی که بازی با رنگ بیشتر بوده است حس بهتری از آثار می‌گیرد.

کد خبر 5580869

منبع: مهر

کلیدواژه: نقاشی خانه هنرمندان ایران هنرمند تجسمی نمایشگاه نقاشی تئاتر ایران فیلم کوتاه هنرمندان تئاتر حضور هنر ایران در جهان موزه هنرهای معاصر تهران کارگردان تئاتر سینمای مستند حوزه هنری فیلم سینمایی شبکه مستند سیما هنرهای تجسمی بیست و نهمین جشنواره هنرهای تجسمی جوانان جشنواره فیلم ونیز بازیگر سینما

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۹۳۲۹۲۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

شبکه نمایش خانگی مروج چه اندیشه‌ای است؟!

بحث از هزینه تولید و نمایش این آثار یک بُعد قضیه است و سوی دیگر ماجرا که اتفاقاً اهمیت بیشتری هم دارد، ناظر به پیامی است که این قبیل آثار به مخاطبان خود می‌فرستند و این که در ورای تولید و عرضه چنین محصولاتی چه فکر و اندیشه‌ای قرار است ترویج پیدا کند.

سید محمدمهدی موسوی در حوزه نوشت: چندی پیش خبری در رسانه‌ها انتشار یافت مبنی بر این که برای تولید هر قسمت سریال شبکه نمایش خانگی به طور متوسط ۳ تا ۵ میلیارد تومان هزینه می‌شود و طبعاً بخش قابل توجهی از این هزینه سرسام آور صرف پرداخت به بازیگران یا به تعبیر درست‌تر سلبریتی‌ها می‌شود.

به عنوان مثال چنانچه یک سریال شبکه نمایش خانگی ۱۵ قسمت داشته باشد به طور میانگین ۶۰ میلیارد تومان صرف ساخت آن می‌شود.

بحث از هزینه تولید و نمایش این آثار یک بُعد قضیه است و سوی دیگر ماجرا که اتفاقاً اهمیت بیشتری هم دارد، ناظر به پیامی است که این قبیل آثار به مخاطبان خود می‌فرستند و این که در ورای تولید و عرضه چنین محصولاتی چه فکر و اندیشه‌ای قرار است ترویج پیدا کند.

با نگاهی اجمالی به آثار شبکه نمایش خانگی از آغاز این جریان در سال ۸۹ با تولید و پخش سریال «قلب یخی» تا به امروز که سریال هایی، چون «افعی تهران»، «جنگل آسفالت» و ... مورد توجه مخاطبان پلتفرم‌های داخلی است، می‌توان به اختصار به نکاتی اشاره کرد که با مقوله سبک زندگی و نوع نگرش به این مساله ارتباط نزدیکی دارد و از همین رهگذر می‌توان تا حدی به این پرسش پاسخ داد که آثار شبکه نمایش خانگی مروج چه فکر و اندیشه‌ای هستند؟!

۱-هر چند برخی سریال‌ها در سال‌های اخیر مروج زندگی‌های تجملاتی یا به اصطلاح لاکچری بوده اند، اما در عین حال، شمار دیگری از آثار با پرداختن اغراق آمیز و بعضاً مغرضانه به مقوله فقر و مشکلات اجتماعی، ترسیم گر زندگی فلاکت بار بوده اند که البته در باره کنایه‌ها و تعریضات غیرمنصفانه‌ای هم به شرایط زیست پس از انقلاب داشته اند که در جای خود نیاز به بحث تفصیلی و عمیق خاص خود دارد.

۲- هنجار زدایی از روابط افراد در کانون خانواده و حتی بین زوجین از دیگر آثار نامطلوب بسیاری از سریال‌های شبکه نمایش خانگی است، کما این که بسیاری از جامعه شناسان متدین نسبت به ترویج روابط آزاد و خارج از چارچوب ازدواج در این سریال هشدار داده و می‌دهند.

واقعیت تلخی که وجود دارد این است که چارچوب خانواده و قوام آن در این سریال‌ها حداقلی است چه آن که بیشتر تصویرگر زندگی افرادی است که بدون هیچ نسبتی حتی با هم در یک خانه زندگی می‌کنند.

۳-استفاده از کلمات مذموم، رکیک و دشنام‌های متعدد از ویژگی‌های غیرقابل انکار برخی از همین سریال هاست که طبعاً تداوم این وضع اثر نامطلوبی بر فرهنگ عمومی جامعه هم می‌گذارد.

۴-به هر حال این واقعیت تلخ غیرقابل انکار است که شبکه نمایش خانگی مرهون نگاه تجاری به حوزه فرهنگ است؛ نگاه و رویکری که به اجمال می‌توان به برخی آثار آن همچون جلوه گری سبک زندگی‌های لاکچری و ایجاد سرخوردگی در جوانان، تغلیظ نگاه جنسیتی منبعث از فرهنگ غرب به زنان و دختران و البته ضدیت با فرهنگ ناب ایرانی و اسلامی در پرتوی نشر اندیشه غربی اشاره کرد.